نور حق

کلام صادر از نَفَس انسانى و مرور آن به مقاطع حروف و حصول كلمات مركبه داله بر معانى- از جهت آنكه مفردات آن، حروفْ و مركب از اين مفرداتْ كلمات است- مطابق است با نَفَس رحمانى نسبت به اعيان ثابته. و اعيان موجوداتِ ظاهر از ممكن غيب، از جهت ملاحظه افرادْ حروف وجوديه، و به جهت تركيبْ كلمات تكوينيه‌اند. و لذا كليه مراتب هستى كلام و كتاب حق، يا حروف وجوديه و كلمات الهيه مى‌باشند.

نهايت وجودى و غايت برخى از نفوس، فناى فى الحق و بقاى به اوست. و اين مقام نيز داراى مراتب متعدد است كه نيل به اين درجات، تابع استعدادات نفوس مى‌باشد.

تا زمانى كه وجود خود را به كلّى محو وجود حق نداند و به مقام فناء فى الله نرسد، نمازش هرگز مورد قبول حق واقع نمى گردد و به حقيقتِ نماز كه نهايت قرب الهى است، نخواهد رسيد.

«وَ كَلِمَتُهُ أَلْقاها إِلى‌ مَرْيَمَ». و «إِلَيْهِ يَصْعَدُ الْكَلِمُ الطَّيِّبُ»، و بالا نتواند رفت بجوار حقّ الّا جوهر باقى. و آيتى ديگر در صعود «تَعْرُجُ الْمَلائِكَةُ وَ الرُّوحُ».